سلام
شنبه، ساعت 19:30، من و ساره، در راه برگشت به خانه، مترو:
من ی بسته دستمال کاغذی خریدم، در این بسته های ویژه یک فال هم هست!
القصه؛ فال ما این در اومد:
هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای ازین دایره بیرون ننهد تا باشد
تو خود ای گوهر یکدانه کجایی آخر
کز غمت دیده ی مردم همه دریا باشد
زیرش هم این نوشته شده بود:
اعتقاد شما پاک است و حق تعالی تو را پسندیده است و در نظر خلایق شیرین می باشی و همه کس تو را دوست دارند و تو را یاری و کمک می کنند، شاید مال حرام به دست تو آید اگر صرف کنی ضرر می بینی، شخصی در غربت داری بزودی چشم شما روشن می شود، انشاا... .
اول: ما که نفهمیدیم برخی از جملات نثر چه ربطی به اون نظم داشت؟!
دوم: من و ساره افتادیم به مسخره بازی و تفسیر نثر و نظم؛ که اهم اون رو براتون می نویسم
من اون روز سبز پوشیده بودم! گفتیم قطعاٌ خط سبزت اشاره به من داره:) و ...
شخصی در غربت داری: ایهام دارد! می تواند به دو چیز اشاره داشته باشد: یک، اوستامون که می ره فرنگ؛ دو: سفر فرنگ خودمون
می گن این حافظ غیب می دونه ها!
***
حالا دور از شوخی؛ این شعر اصلی:
هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای ازین دایره بیرون ننهد تا باشد
من چون از خاک لحد لاله صفت برخیزم
داغ سودای تو ام سرّ سویدا باشد
تو خود ای گوهر یکدانه کجایی آخر
کز غمت دیده ی مردم همه دریا باشد
از بن هر مژه ام آب روان است بیا
اگرت میل لبِ جوی و تماشا باشد
چون دل من دمی از پرده برون آی و درآی
که دگر باره ملاقات نه پیدا باشد
ظلّ ممدودِ خمِ زلفِ توام بر سر باد
کندرین سایه قرار دل شیدا باشد
چشمت از ناز نکند میل آری
سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد
می خواستم توضیح واژه ها و معنای ابیات کاظم برگ نیسی رو هم براتون بنویسم حوصله ام نیومد؛ آخه زیاد بود!
فقط اون بیتی رو که پر رنگ کردم مینویسم: (که فردا روز نگی نگفتی!!!)(بقیه اش رو هم اگر خواستید یا خودتون بخونید یا بگید براتون بنویسم:))
دل من از حال طبیعی خارج شده است، تو نیز مانند دل من رفتار کن: پرده ی شرم و حیا را کنار بزن و جلوه گر شو(از گوشه ی تنهایی بیرون بیا یا وارد کلبه ی تنگ و تاریک من شو)، از من رو پنهان نکن، زیرا معلوم نیست که دیگرمیان ما ملاقاتی دست دهد(تضمینی نیست که فردا هم زنده باشیم، یا تضمینی نیست که حیات دیگری در کارباشد.)
ولی انگار حافظ واقعاٌ غیب می دونه!
والسلام.
